Herstellen gaat met pieken en dalen. Je leert met triggers om te gaan, en hiervoor was het soms nodig om terug te vallen in oude gewoontes. Zo wist ik dat ik de dingen die ik geleerd had kon toepassen en dat ging steeds een beetje beter.

In deze blog lees je hoe Noëlla herstelde van haar eetstoornis. Lees hier deel 1 van de blog over hoe de eetstoornis begon. 

Ik voelde mij tijdens de periode dat ik eetbuien had compleet abnormaal, want waarom zou je zoveel eten en blijven eten als je eigenlijk meer dan vol zit? Dit was ook de reden dat ik er lange tijd alleen mee heb gelopen, wat het erg eenzaam en verdrietig maakte en de eetbuien ook in stand hield. De eetbuien waren altijd stiekem, dus niemand wist ervan.

Ik woonde in deze tijd in een studentenhuis dus mijn omgeving had geen zicht op wat ik deed. Niemand had door wat er aan de hand was. Dit neem ik  niemand kwalijk, want ik kon altijd heel goed doen alsof er niks aan de hand was, zelfs al was ik omringd door mensen. Ik werd door mijn vrienden gezien als dé ‘fitgirl’ die heel de dag bezig was met sporten en gezond eten. Dit imago wilde ik graag houden, ook al wist ik dat het goed fout zat. Ik was niet meer het meisje dat de hele dag met gezond eten en sporten bezig was, nee, nu was ik het meisje dat zich stiekem op haar kamer vol at.

Je hoeft het niet alleen te doen

Op een bepaald moment besloot ik een vriendin in vertrouwen te nemen en mijn verhaal met haar te delen, omdat ik het echt niet meer alleen aankon. Door rondzoeken op het internet kwam ik erachter dat er veel meer mensen waren met eetbuien. Hierdoor voelde ik minder schaamte om het voorzichtig te gaan delen. Iemand in vertrouwen nemen voelde zo fijn, ik hoefde het niet meer alleen te doen. Nadat ik deze vriendin mijn verhaal had verteld, ben ik ook naar de huisarts gegaan. Het was eng, maar het idee dat er nu eindelijk wat kon veranderen was fijn.

Het gaat niet over eten

Uiteindelijk heb ik hulp gekregen bij een hele fijne therapeut. Al snel kwamen onderliggende oorzaken van de eetstoornis aan bod en hij had altijd heel snel door wat er bij mij speelde. Of ik een goede of een slechte dag had, hij prikte er zo doorheen. Hij deelde zijn eigen tips en ervaringen wat betreft eetbuien, want hier had hij zelf ook mee te maken gehad. Dit gaf mij erkenning, opluchting en rust. Eindelijk was er iemand in mijn omgeving waarbij ik mijn verhaal durfde te doen en die mij begreep. Hij liet mij zien dat het niet eens zozeer over het eten ging, maar om alle achterliggende redenen en situaties die er speelden in mijn leven. Het eten was alleen een manier voor mij geworden om hiermee om te gaan.

Deze begeleiding heeft mij uiteindelijk heel wat stappen verder gebracht en ervoor gezorgd dat ik op eigen benen verder kon herstellen. Hiervoor had ik wel de hulp van mijn omgeving nodig. Ik besloot dat het tijd was om andere vriendinnen en ook mijn ouders te vertellen over mijn problemen. Omdat ik het heel eng vond om het ze direct te vertellen, heb ik een brief geschreven. Dit vond ik een enorme stap en dat was spannend, maar achteraf ben ik zo blij dat ik dit heb gedaan. Het voelde als een last die van mijn schouders af viel. Eindelijk kon ik volledig mijzelf zijn zonder geheimen.

Een frisse start

In combinatie met de professionele hulp die ik heb gekregen en de steun van mijn omgeving, is mijn herstel vrij snel gegaan. Tijdens deze periode heb ik grote beslissingen gemaakt, zoals stoppen met mijn studie waar ik al vier jaar mee bezig was, en verhuizen naar een compleet andere stad. Deze keuzes waren deel van mijn herstelproces, en zorgden ervoor dat ik de eetstoornis steeds meer achter mij kon laten. Ik had eten niet meer nodig om weg te vluchten van gedachtes, omdat ik andere dingen had waar mijn focus op lag.

Pieken en dalen

Mijn herstel bestond uit tijden waarin ik mij volledig hersteld voelde en vervolgens toch weer te maken kreeg met eetbuien. Letterlijk pieken en dalen. Je leert met de eetstoornis en triggers om te gaan, en hiervoor was het soms nodig om even terug te vallen in oude gewoontes. Zo wist ik dat ik de dingen die ik geleerd had kon toepassen en dat ging steeds een beetje beter.

En wanneer is dan echt het punt dat je helemaal hersteld bent? Dat vind ik altijd moeilijk te zeggen. Er blijft een stukje gevoeligheid voor bepaalde dingen in mij zitten, dit draag ik  met me mee. Maar het overwinnen van de eetstoornis heeft me ook geleerd dat niets mij uit het veld kan slaan, en daar ben ik uiteindelijk heel erg dankbaar voor.