Ik geloofde dan misschien niet dat ik ooit zou herstellen, maar ik wist ook dat ik daar nooit achter zou komen als ik het niet probeerde.
Toen ik een aantal jaar geleden anorexia kreeg en hiervan ging herstellen, was motivatie een belangrijk onderdeel van mijn herstel. Vaak wist ik wel dat het beter voor me was om tegen de eetstoornis in te gaan, maar de eetstoornis was soms zo aanwezig, dat dit bijna onmogelijk leek. Toch is het mij gelukt om motivatie te vinden en de eetstoornis te verslaan, zelfs al zaten er dagen tussen dat ik zeker wist dat dit mijn nooit ging lukken.
Herstellen voelde de ene dag als ‘moeten’ en de andere dag als ‘willen’. Mijn motivatie om van de eetstoornis af te komen was het ene moment torenhoog en het andere moment nergens te bekennen.
Goede en slechte dagen
Wanneer ik een goede dag had wist ik zeker dat ik van de eetstoornis af wilde. Die dagen ging het volgen van mijn eetlijst en het houden aan mijn afspraken ook gemakkelijker. Wanneer ik een motivatie-boost had kon ik vaak niet begrijpen dat ik dit mezelf aan deed. Waarom zou iemand zichzelf zoveel ontzeggen en zo streng zijn tegen zichzelf? Op die dagen had ik soms zelfs het gevoel dat ik geen eetstoornis had.
Herstel gaat helaas niet in een stijgende lijn omhoog, en de motivatie om beter te worden ook niet. Tussen de dagen waarin ik ontzettend gemotiveerd was om beter te worden, zaten ook dagen waarin ik het herstellen niet zag zitten. Op die dagen wist ik zeker dat ik nooit meer beter zou worden en twijfelde ik of ik überhaupt wel van de eetstoornis af wilde. Die dagen was het moeilijk om mijn afspraken rondom het eten en bewegen vol te houden. Ik kon dan niet begrijpen waarom ik hieraan begonnen was. Toch besloot ik wel door te zetten, ook op de moeilijke dagen. Ik geloofde dan misschien niet dat ik ooit zou herstellen, maar ik wist ook dat ik daar nooit achter zou komen als ik het niet probeerde.
Sterker dan de eetstoornis
Er wordt vaak gezegd dat wanneer je gaat werken aan herstel, de eetstoornis alleen maar harder gaat trekken. Dit was bij mij ook het geval. Hoe meer ik mijn best deed om van de eetstoornis af te komen, hoe sterker de eetstoornis werd. Dit zorgde ervoor dat de motivatie die ik op dat moment had juist minder werd. Waarom zou ik zo hard mijn best doen als het alleen maar moeilijker werd? Achteraf gezien kan ik vertellen dat dit erbij hoort. Om tot het punt te komen dat jouw gezonde kant sterker is dan de eetstoornis, moet je tegen de eetstoornis in blijven gaan, hoe zwaar dit ook is. Na veel moeilijke momenten met verdriet, boosheid en frustratie, kwam er een moment waarop het steeds wat makkelijker werd om te kiezen voor mijzelf in plaats van kiezen voor de eetstoornis. De eetstoornis gedachten verdwenen langzaam naar de achtergrond en ik kon steeds weer wat meer genieten van het leven.
Wat mij heeft geholpen is mijzelf blijven herinneren aan wat herstel me zou opleveren. Ik had bijvoorbeeld een moodboard boven mijn bed met allerlei dingen die ik zou willen doen zonder eetstoornis. Hierop stonden plaatjes van mooie vakantieplekken, maar ook van een gezin, lachen met vriendinnen, een uitgebreid familiediner, studeren, reizen en picknicken op het strand. Motivatie kan zitten in kleine dingen. Mij hielp het om elke dag, al was het maar 10 minuutjes, even bezig te zijn met dingen die ik graag wilde doen.
Hoe gaat het nu?
Op dit moment ben ik al een aantal jaar van mijn eetstoornis hersteld. Ik ben gezond en gelukkig. Om anderen te helpen de hoop en motivatie vast te houden, werk ik met veel plezier als ervaringsdeskundige. Door het delen van mijn ervaringen wil ik anderen laten zien wat herstel mij voor mooie momenten, herinneringen en toekomstplannen heeft gebracht.
Omdat het soms best lastig kan zijn motivatie te vinden, heeft het Leontienhuis een lijst gemaakt van 100 dingen die leuk zijn zonder eetstoornis. Bekijk ze nu hier!