Je ziet nog weinig mannen hun verhaal delen. Dit is jammer, want er zijn genoeg mannen met een eetstoornis.

Mijn naam is Jaap Wever en ik ben 64 jaar. Ik ben 41 jaar getrouwd en heb twee zoons en twee kleinkinderen. En ja, ik heb een eetstoornis. Sinds 2019 ben ik na een langdurig dienstverband bij een groot postbedrijf met vervroegd pensioen gegaan. Een lastige stap, aangezien ik het type mens ben dat niet goed ‘stil kan zitten’. Echter ik merkte vooral de laatste jaren dat mijn lichaam steeds meer tol ging betalen voor een leven met een eetstoornis en dat werken niet meer lukte.

Sinds mijn 14e worstel ik met verschillende vormen van eetproblematiek. Mijn lichaam en geest hebben in de loop der jaren veel te verduren gehad, waardoor ik op een punt aangeland was om mijn lichaam de rust te geven die het verdiende.

Mijn dagelijkse strijd tegen de kilo’s begon al in mijn pubertijd. Toen ik 13 jaar was, had ik overgewicht. Ik was te zwaar en kreeg dit ook vaak te horen. Omdat ik er graag bij wilde horen besloot ik te starten met diëten. Met een ongezond dieet waarbij ik enkel leefde op appels, vlogen de kilo’s er af. Al gauw verloor ik de helft van mijn gewicht en kreeg ik eindelijk te horen dat ik er goed uitzag. Maar goed voelde ik mij niet. Ik was in een fase terecht gekomen waarin ik niet meer durfde aan te komen en trucjes verzon om dit te voorkomen. Het is erin geslopen en op een gegeven moment was het daar: een eetstoornis.

Een man kon geen eetstoornis krijgen

Daarnaast vertelden mijn ouders in deze periode dat zij niet mijn echte ouders waren. Dit nieuws sloeg in als een bom. De stabiele thuisbasis werd onder mijn voeten weggehaald en het vertrouwen in mijn omgeving was in één klap weg. Het was een traumatische ervaring die de eetstoornis alleen maar versterkte, omdat ik hier mijn houvast in zocht. Hulp was er toen nog niet voor mannen met een eetstoornis, want in die tijd was het heel simpel: een man kon geen eetstoornis krijgen. Het probleem werd niet herkend en erkend. Ook met mijn familie en vrienden kon ik destijds niet over mijn gedachten en gevoelens praten. Vooral omdat ik een jongen was, wilde ik niet dat anderen mijn geheim wisten. Ik wilde erbij horen en graag doen alsof er niets aan de hand was. Maar dit was lastig. Gewoon gezellig wat eten of drinken lukte niet zonder negatieve gedachten. Ik moest sterk zijn, maar was ondertussen meer bezig met het tellen van calorieën dan met gezelligheid.

Eindelijk erkenning

De stap naar herstel was een weg van lange adem. Het probleem werd niet onderkend en ik liep constant tegen een muur aan als het ging om hulpverlening in die tijd. Het dieptepunt was het moment dat ik op mijn 35e in dagbehandeling zat en toen tijdens het voorstelrondje ik vertelde over mijn eetstoornis en de psycholoog vertelde dat dat niet kon. Mannen konden geen eetstoornis hebben. Op dat moment zakte de hele wereld onder mijn weg en voelde ik mij heel klein. Doordat ik op mijn 52e op aanraden van een psycholoog in relatietherapie ging, kwam ik terecht bij een psycholoog die een deskundige bleek te zijn op het gebied van eetstoornissen. Voor de eerste keer viel ook tijdens een behandeling het woord ‘eetstoornis’. Dit was voor mij een verademing. Eindelijk kon ik na al die jaren onbegrip bij deze psycholoog mijn verhaal kwijt. Gezien de ernst van mijn situatie werd besloten om mij aan te melden bij een eetstoorniskliniek. Ineens zag ik dat de hulpverlening mij nu wel serieus nam en dit gaf veel kracht.

Herstellen

Vanaf dat moment is mijn herstel begonnen en had ik mijn grootste overwinning geboekt. Namelijk de erkenning dat ik een eetstoornis had. De weg naar herstel was moeilijk en zwaar vooral gezien het feit dat ik al 40 jaar een eetstoornis had. Maar door keihard doorzetten en weer gaan geloven in mijzelf ben ik gekomen op het punt waar ik nu ben. Genieten van de kleine dingen en weer een normaal eetpatroon. Ik durf nu ook open te praten over mijn eetstoornis en verstop het niet meer. En hoop ik dat mijn eigen droom ooit werkelijkheid wordt mijn levensverhaal omzetten in een boek, zodat ik door mijn verhaal te vertellen andere mensen en vooral mannen kan helpen.

Zoek hulp

Je ziet nog weinig mannen hun verhaal delen. Dit is jammer, want er zijn genoeg mannen met een eetstoornis. De buitenwereld heeft een beeld van een stereotype vrouw met anorexia wanneer je aan een eetstoornis denkt. Maar een man met overgewicht kan ook een eetstoornis hebben. Deze groep wordt vaak vergeten. Ik wil alle jongens en mannen meegeven om niet te lang te wachten met het zoeken van hulp. Durf jezelf open te stellen en neem iemand in je omgeving (je partner, een vriend, collega of familielid) in vertrouwen. Een eetstoornis kan iedereen overkomen en discrimineert niet.