Een lange tijd heb ik gedacht dat alleen ik mijn problemen kon oplossen. Nu weet ik dat hulp vragen en steun zoeken onmisbaar is om te herstellen van een eetstoornis. 

Mijn eetstoornis begon toen ik 19 jaar was. Ik was voor mijn gevoel altijd wat steviger geweest dan mijn vriendinnen en had vaak de wens om af te vallen, maar deed hier verder niks mee. Toen ik begon met studeren had ik als voornemen om te beginnen met gezond eten en meer bewegen. In die periode ben ik veel gaan sporten, lette ik op mijn voedselinname en ik viel wat kilo’s af. In het begin leek dit vrij onschuldig en de complimentjes vanuit mijn omgeving stroomden binnen.

Zelf had ik een bepaald beeld van hoe ik eruit wilde zien, maar als ik dat punt bereikte, was het nooit goed genoeg. Wanneer ik een doel had bereikt, verlegde ik dit doel steeds weer naar nog minder eten en meer sporten. Ik werd steeds iets strenger voor mezelf. Ik was obsessief bezig met hoeveel ik at, telde calorieën en woog mijn eten tot op de gram af. Elke ochtend keek ik in de spiegel of mijn buik al platter was, maar tevreden was ik eigenlijk nooit. Ik had totaal geen realistisch beeld van hoe ik eruit zag en afvallen loste dit eigenlijk helemaal niet op.

Ik had zelf nog niet door dat het bezig zijn met voeding en bewegen een obsessie was geworden. Ik dacht dat ik gezond bezig was en het normaal was om op deze manier te leven. Langzaam slopen er gewoontes in, zoals vrienden, familie of feestjes afzeggen, omdat ik dan niet de controle had over wat ik precies zou eten. Ik begon steeds meer smoesjes te verzinnen, zodat ik mijn eigen eet- en beweegregels kon volgen. Na een tijdje op deze manier te hebben geleefd, kreeg ik door dat ik zo de rest van mijn leven niet door wilde gaan. Ik was inmiddels zo bang voor bepaald voedsel geworden en mocht van mijzelf niks meer eten wat in mijn ogen ‘slecht’ was. Het was een chaos in mijn hoofd en ik dacht aan bijna niks anders meer dan eten, bewegen en mijn gewicht.

Ik ga het vanaf nu anders doen

Op een ochtend werd ik wakker en dacht ik ‘ik ga het vanaf vandaag anders doen, ik ga mijzelf weer lekkere dingen toestaan’. Ik had toen nog geen hulp gevraagd en had mijn probleem met eten, bewegen en gewicht nog nooit met iemand besproken. Ik wilde het zelf oplossen en was ervan overtuigd dat ik dit kon. Helaas pakte deze poging om een betere relatie met voeding te krijgen verkeerd uit. Ik had mezelf zolang van alles verboden, dat op de momenten dat ik mezelf iets lekkers toestond, het niet lukte om te stoppen met eten en ik last kreeg van eetbuien.

Eetbuien

De eetbuien kwamen steeds vaker voor. Waar ik tijdens eetbuien eerst vooral dingen at die ik mijzelf heel lang had ontzegd, at ik na een tijdje ook dingen als bevroren voedsel. Na de eetbuien had ik pijn in mijn buik en kon ik soms niet eens meer bewegen. Ik wist heel goed dat het niet gezond was wat ik deed, maar ik kon er ook niet meer mee stoppen. Het eten gaf in die periode een verdovend gevoel. De gedachtes over mijn studie die totaal niet goed ging waren even weg, of ik voelde even niet de ontevredenheid met mezelf als persoon en hoe ik eruitzag. Naarmate de tijd vorderde en de eetbuien standhielden, kwam ik ook weer wat kilo’s aan die ik voorheen verloren was. Dit zorgde voor nog meer onzekerheid, angst en verdriet.

De eetbuien werden heftiger en kwamen ook steeds vaker voor. Ik had vaak de neiging om na een eetbui te compenseren door minder te eten overdag of meer te bewegen. Gelukkig kwam ik er al snel achter dat compenseren het probleem niet minder erg maakte, de eetbuien kwamen er juist vaker door terug. Na zo’n eetbui werd ik overvallen door een enorm gevoel van schaamte en schuld. Mijn gedachtes na een eetbui waren dan ook altijd ‘morgen is alles weer normaal, dan pak ik de draad weer op en laat ik dit achter me’, maar helaas ging dat niet zo gemakkelijk. Dit was niet een strijd om helemaal alleen te voeren.

Op een bepaald moment had ik het gevoel dat ik niet meer zonder de eetbuien kon leven. Het was een cirkel die ik zelf niet meer kon doorbreken, hoe graag ik ook wilde. Een lange tijd heb ik gedacht dat ik mijn problemen alleen kon oplossen. Nu weet ik dat hulp vragen en steun zoeken onmisbaar is om te herstellen van een eetstoornis.

In de volgende blog van Noëlla lees je meer over hoe zij hulp heeft gevraagd in deze lastige periode en hoe zij bovenop de eetstoornis is gekomen.