Het is geen keuze om een eetstoornis te hebben, het is een ziekte die je overkomt en je totaal in je greep heeft.
Ik zag niet in dat ik ziek was en mijn leven steeds kleiner werd. Ik was alleen bezig met mijn verslaving en verder deed niets er meer toe. Van een meisje dat midden in het leven stond, houdt van sociale activiteiten, vrienden en feestjes was ik een meisje geworden die thuis onder een dekentje op de bank zat te trillen, moe was van al het moeten, maar toch bleef luisteren naar die ene stem in haar hoofd.
Tijdens de ambulante behandeling bij een GGZ kon ik na een aantal maanden instromen in de dagbehandeling van 5 dagen in de week. Ik weet nog goed hoe spannend ik dat vond. Ik, in een gekkenhuis, met meiden die dun wilde zijn? Daar pas ik niet bij. Ik wil helemaal niet dun zijn, ik wil gewoon ergens goed in zijn, veel sporten en afvallen. Ik ging er in met het gevoel er binnen 5 weken uit te zijn, dit resulteerde in 9 maanden behandeling en 3 maanden nazorg.
De beste stap ooit
Het was heftig, maar de beste stap die ik ooit in mijn leven heb gemaakt. Het heeft me gebracht tot de persoon die ik nu ben. Ik voel me sterk, weet wie ik ben, wat ik wil in mijn leven en wat mijn valkuilen zijn. Ik heb geleerd ‘echt’ te communiceren, door te vragen en tot de kern van mezelf en mijn gedachtes te komen. Gedachtes zijn er nu eenmaal, maar ze hoeven niet je leven te beïnvloeden. Ik heb weer geleerd waar ik gelukkig van word, wat ik uit het leven wil halen, met wie en dat alles, maar dan ook echt alles belangrijker is dan ‘ergens goed in zijn’. Ik ben nu oké zoals ik ben en ik kan me soms oprecht mooi voelen. Natuurlijk heb ik wel eens een rotdag, maar wie heeft dat nou niet?
Wat het allermooiste is wat de eetstoornis me heeft gebracht?
Ik voel weer wanneer ik blij ben of boos. Ik ben vrij en moet niks meer van mezelf. Ik kan kiezen voor mezelf, ben niet meer bezig wat de ander van mij zal vinden en doe dingen waar ik gelukkig van word. Ik geniet met de dag, geniet van kleine dingen en leef weer. Ik kan weer genieten van een rondje wielrennen, een biertje, een feestje, maar ben vooral enorm dankbaar voor alle lieve mensen die ik om me heen heb en de vrijheid die ik weer voel. Ik ben gelukkig en voel me sterker dan ik ooit had gedacht.
Terugkijkend heb ik het slecht gevonden dat er nooit iemand is geweest op de opleiding die er iets van heeft gezegd. Als heel je omgeving het negeert, achter je rug om praat of het niet aan durft om het te bespreken, voelt de eetstoornis nog meer ruimte om je de diepte in te praten. Het is belangrijk dat dit bespreekbaar mag zijn en ik hoop dat dit in de toekomst steeds meer kan. Het is geen keuze om een eetstoornis te hebben, het is een ziekte die je overkomt en je totaal in je greep heeft. Steun van je naasten is wat je nodig hebt, of in ieder geval wat ik nodig had.