Ik wilde het inmiddels wel: leven! Maar ik merkte ook dat ik steeds als ik een stap voorwaarts zette doodsbang werd en de anorexia me weer bij de kladden greep. Hoe kon dit!?
Ook al ligt de anorexia zelf alweer lange tijd achter me, de gevolgen ervan heb ik lange tijd met me meegedragen en zijn zelfs nog steeds zichtbaar en merkbaar in mijn huidige leven. Iets wat ik soms nog best lastig vind te accepteren of te delen met anderen.
Ik stel mezelf vaak de vraag: “waarom heb ik zo diep moeten gaan en zovele kostbare jaren van mijn leven gebruikt om te genezen van deze ziekte?” Een groot deel van mijn gezonde leven heb ik gebruikt om de antwoorden hierop te vinden en dat begint nu eindelijk zijn vruchten af te werpen.
Het ontdekken van mijn ‘ik’
Zelfverwijt was in ieder geval geen adequaat antwoord, maar wel heb ik geprobeerd om helder te krijgen waarom ik nu eigenlijk ziek was geworden en waarom ik het dacht nodig te hebben. En terwijl ik zo van een afstand terugblikte op de anorexia, zag ik mezelf in een proces van af-wikkeling verglijden. Maar wat was ik dan aan het afwikkelen? In mijn geval leek het erop dat ik eigenlijk onbewust alle laagjes en gedragingen van mezelf aan het afpellen was waar ik mezelf niet wezenlijk in herkende, totdat ik bij mijn kern zou komen. Dit was een onbewuste drijfveer tot het ontdekken van mijn “ik”, waarvan ik vermoedde dat alles in mijn leven daar ten diepste van uit ging en waar ik mezelf zou herkennen, waar ik bij mezelf was.
Heeft dit ook gewerkt? Natuurlijk was dit niet dé manier om bij mezelf te komen, zo destructief en ongezond, en me juist dwangmatig verbindend met een deel dat precies niet ten diepste mij weerspiegelde. Maar op mijn laagste gewicht schreef ik in mijn dagboek: “ik merk ook een bangelijk ikje bij mezelf. Dit bangelijk ikje moet groeien”. Zelfs in mijn volledig ziekelijke staat had ik contact gemaakt met iets wat ik kennelijk was verloren en waar ik toch heel even voeling mee had. Dit ikje wilde ik meenemen in mijn leven, maar het was doodsbang en wist niet hoe het moest leven.
Het genezingsproces
Ik wilde het inmiddels wel: leven! Maar ik merkte ook dat ik steeds als ik een stap voorwaarts zette doodsbang werd en de anorexia me weer bij de kladden greep. Hoe kon dit! Ik wilde toch voorwaarts, waarom kwam de ziekte er dan toch steeds weer tussen? Wilde ik genezen, dan zou ik mijn motivatie moeten vergroten. Maar ik stuitte op zoveel innerlijk onvermogen.
Het genezingsproces van anorexia was daarom vooral het levensproces van dit bange ikje. Haar moest ik tot geboorte zien te brengen, haar moest ik aandacht geven en versterken, en via haar zou ik eindelijk ook de grip op mijn leven terugkrijgen. Grip krijgen, mijn leven ter hand nemen – maar dan vanuit mijn ik. Dat was de ultieme motivatie, maar haaks daarop stond mijn totale onmacht: ik wist nog niet wie dat was. En van daaruit ging mijn onbewust gezonde drang naar grip over in de zieke controlegreep van de anorexia. Het ging erom wat dit bange ikje dacht, voelde en wilde. Niet wat er van me verwacht werd, wat er in mijn omgeving of bijvoorbeeld op het nieuws gedacht werd en niet wat een ander wilde – dit als leidraad nemen voedde juist de anorexia. Het ging om leven vanuit mijn ik. Maar dit was nog een veel te grote stap. Om daar bij te kunnen komen, zou ik eerst in mijn lichaam moeten zakken. Precies een tegenovergestelde beweging van de anorexia, die maakte dat ik uit mijn lichaam vluchtte en er niet meer in aanwezig was. Dat was spannend en een groot innerlijk conflict. Ik had veiligheid nodig om dat te kunnen: te voelen, te denken, te willen – vanuit de aanwezigheid van mijn lichaam. En zelf heb ik daar therapie – de veiligheid via de spiegeling van iemand anders – voor nodig gehad.
Innerlijke tevredenheid en rust
En nu? Nu heb ik het gevoel dat ik dit grotendeels wel te boven ben gekomen. Niet omdat ik mijn leven zo goed op orde zou hebben, dat zeker niet. Maar omdat ik het gevoel heb dat ik nu dingen tot geboorte breng of kan brengen die helemaal vanuit mijn kern komen – vanuit dit opgegroeide ikje. Dat geeft een innerlijke tevredenheid en rust. Dat was mijn strijd. En het leven zal me zeker nog vaak uit evenwicht brengen, maar ik heb vertrouwen dat ik weet hoe ik terug kan veren en altijd weer terug kan komen bij mij-zélf.
Mijn boek
Inmiddels heb ik ook een eigen boek uitgebracht: “De vrouwelijke cyclus als inwijdingsweg. Bewust gebruik maken van de krachten van dood en opstanding”. Dit boek gaat in grote lijnen om bovengenoemde processen en de zoektocht naar hoe je jezelf in je eigen kracht kan verankeren, diep in je buik – waar vaak juist zoveel angst en leegte is. Maar onbewust wist ik: “daar moet ik naar toe”. En inderdaad, via deze weg merk ik dat ik de stuurman van mijn eigen leven word, ik grip verkrijg en zoveel innerlijk vertrouwen. Bij mij heeft de anorexia een diep innerlijk genezingsproces op gang gebracht, een ware zielereis, en ik heb de stille wens om met mijn verhaal anderen te kunnen inspireren hun ziel, warmte, kracht en moed – hun lichaam, ziel én geest helemaal te kunnen ontmoeten en omarmen, zodat de tijd van innerlijke strijd en conflicten flink bekort kan worden en benut om zélf te leven en te stralen.