Wanneer ik iets vertel aan een ander, praat ik het ‘uit mijn hoofd’. Dit heeft mij geholpen om de eetstoornis gedachten te kunnen parkeren en te ervaren dat het leven veel meer moois in petto heeft voor mij.

Toen mijn behandeling tot zijn einde kwam, was ik blij maar ook bang. Blij dat ik weer vrij kon zijn, dat ik mij kon focussen op studie en sociale activiteiten. Dingen die anderen van mijn leeftijd ook doen. Aan de andere kant vond ik het ook gewoon eng. Wat als ik terug zou vallen? Wat als het niet lukt zonder behandeling? 

Toen mijn behandeling begon, had ik last van onzekerheid. Onzekerheid hoe de behandeling zou gaan lopen, hoeveel ik aan zou komen, wat ik zou moeten eten. Die onzekerheid maakte mij bang. Aan het eind van mijn behandeling was ik weer onzeker. Onzeker of alles wel zou lukken. Hoe zou mijn leven eruit gaan zien? Val ik niet in een gat? Wat als de eetstoornis weer sterk wordt? Al deze vragen spookten elke dag door mijn hoofd.

Deel het met anderen

De enige manier om deze onzekerheid uit mijn hoofd te krijgen, is het delen van mijn gevoelens en gedachten. Ik heb tijdens de behandeling geleerd dat delen heel belangrijk is. Niet alleen met mijn behandelaar, maar ook met mijn familie en vrienden. Ik heb dit ontzettend lastig gevonden, omdat ik hen daar niet mee wilde belasten. Die hadden wel andere dingen aan hun hoofd, dacht ik. Het tegendeel bleek waar. Ze wilden mij helpen, voor mij klaar staan. Mede door te oefenen met het delen van mijn gevoelens en gedachten heb ik mijn eetstoornis overwonnen. Wanneer ik iets vertel aan een ander, praat ik het ‘uit mijn hoofd’. Dit heeft mij geholpen om de eetstoornis gedachten te kunnen parkeren en te ervaren dat het leven veel meer moois in petto heeft voor mij.

Je doet het zelf, maar niet alleen

Wat mij heeft geholpen, is het idee dat ik het niet alleen hoefde te doen. Ik had een terugvalpreventieplan gemaakt. Dit was een soort stoplicht model. Groen betekende dat het goed ging en er geen reden tot zorg was. Oranje betekende dat ik merkte dat de eetstoornis een klein beetje ruimte innam in mijn hoofd. Ik moest hierop letten en het bespreekbaar maken, maar er was nog geen sprake van een terugval. Rood betekende dat de eetstoornis ontzettend aanwezig was. Wanneer ik in deze fase zou komen, moest ik meteen aan de bel trekken. Wat mij heeft geholpen, is dit terugvalpreventieplan bespreekbaar te maken met mensen om mij heen. Zij hebben mij af en toe aangespoord om bewust na te denken in welke kleur ik nou zat.  

Neem de tijd

Stoppen met behandeling vond ik eng. Aan het eind van de behandeling voelde er allerlei verantwoordelijkheden. Ik was bang dat ik ze niet kon nakomen. Ik moest weer gaan werken, een opleiding volgen en allemaal sociale activiteiten ondernemen. Ook moest ik sterk zijn van mijzelf. Ik ben tijdens de afronding van mijn behandeling begonnen met een studie. Eerst werkte ik niet, wat ik heel erg vervelend vond. Ik heb geleerd dat de behandeling ook een intensieve tijd was. Hierover praten met anderen gaf me rust. Het mooie is dat er mensen om me heen zijn die me willen en kunnen helpen. Vooral als het voor mij even lastig is.

Ik ga steeds meer op eigen benen staan. Ik probeer dan wat ik geleerd heb in de behandeling toe te passen in het echte leven. Door veel te oefenen kan ik dit nu wel, wat mij een eetstoornis-vrij leven heeft opgeleverd! Geef jezelf de tijd om de eetstoornis los te laten, ook als dat misschien niet direct lukt.

Wegens privacy zijn namen in dit verhaal gefingeerd. 

Wil je meer lezen over terugvalpreventie? Bekijk dan hier de Guidline Relapse Prevention Anorexia Nervosa.