Het goede nieuws is dat de angst en het schuldgevoel langzaamaan afnemen. Mijn lijf en geest hadden tijd nodig om te wennen aan dit ‘nieuwe normaal’

Ik had vorig jaar niet gedacht dat ik deze blog zou schrijven. Dat ík zou zeggen: herstel is mogelijk na een langdurige eetstoornis. Als een eetstoornis, in mijn geval anorexia nervosa, lang aanhoudt, lijkt herstel iets wat niet meer binnen handbereik ligt. Ik ben het bewijs dat dit niet zo is. Na 30 jaar worstelen met mijn lijf, gewicht, wel/niet eten en bewegen, ben ik nu sinds een jaar op een gezond gewicht en volop bezig met mijn herstel.

Een jaar geleden dacht ik dat ik het niet zou redden. Ik voelde hoe ik steeds meer afgleed. Mijn lichaam was zo moe. Ik lag veel op de bank of in bed. Toch bleef ik elke dag opnieuw hetzelfde doen: weinig eten en veel bewegen. De eetstoornis-stem in mijn hoofd hield nooit haar mond. En het lukte niet meer om hier tegenin te gaan. Ik wist dat er niet spontaan een dag zou komen dat het beter zou gaan. Daar moest ik zelf keihard voor gaan werken. Ik moest tegen de eetstoornis-stem ingaan als ik beter wilde worden. Op 10 augustus 2020 besloot ik voor herstel te gaan. Een willekeurige datum, een zonnige dag. Die avond ging ik voor het eerst sinds heel veel jaren naar de McDonalds en at een Sundae ijsje met karamelsaus en nootjes. Ik genoot van de smaak en het ijsje was binnen no time op. Hoewel ik wist dat ik een lange weg te gaan had, ik was klaar met de eetstoornis. Het was genoeg geweest.

Dwars door de angst heen

Eén extra hapje of een maaltijd leidt niet (direct) tot herstel, want als ik daarna ging compenseren, had ik het effect daarvan alweer tenietgedaan. Ik moest structureel meer gaan eten, en ja, ook voedingsmiddelen die op de ‘’verboden lijst’’ van de eetstoornis stonden. Was dit makkelijk? Nee, totaal niet. Ik moest door schaamte, schuldgevoelens en door een immense angst heen. Elke keer opnieuw. Gelukkig had ik veel support om mij heen: mijn man, ouders, vriendinnen en hulpverleners. Ik had hun bevestiging heel hard nodig: ‘Je doet het goed. Je zet de juiste stappen. Je kan het.’ Ik had het nodig om dit van hun te horen, want in mijn hoofd was het totale chaos. Ik heb geleerd dat bij herstel heftige emoties komen kijken. Het goede nieuws is dat de angst en het schuldgevoel langzaamaan afnemen. Mijn lijf en geest hadden tijd nodig om te wennen aan dit ‘nieuwe normaal’.

Zingeving 

Voor mij was het nodig om eerst in een fysiek betere toestand te komen voordat ik verder kon met therapie. Ik merkte dat ik geen (diepgravende) therapie aankon omdat ik, door ondervoeding, niets kon onthouden en emotioneel afgevlakt was. Wat wel belangrijk is, is blijven praten. Op welk gewicht ik ook zat, ik had het nodig om (met hulpverleners) te blijven praten. In therapie kreeg ik hier de ruimte voor. Ook al kwam ik niet direct verder, ik was mijn verhaal kwijt. Mijn behandelaar en pmt’er boden veel steun bij het dealen met de angst, het schuldgevoel en de schaamte die ik ervoer. Het ging echt om het blíjven delen van mijn gevoelens en gedachten om de anorexiastem minder ruimte te geven en tegen te spreken.

Gelukkig kon ik mijn gedachten en gevoelens verwerken in mijn grote passie: schrijven. Niet alleen gedichten, maar ook blogs over anorexiaherstel (www.anorexiablog.nl). Dit geeft me kracht en maakte dat ik kon voelen dat ik niet alleen uit de eetstoornis bestond. En juist dat is belangrijk in herstel: zoeken naar zingeving. Wat maakt jouw leven mooi of de moeite waard? Waar bloei je van op? Waar ga je van stralen? Je gaat leren om je focus te verleggen en je met andere dingen bezighouden dan 24/7 met de eetstoornis.

Wennen 

De weg naar herstel zit vol ups en downs. Mentaal herstellen duurt in mijn geval langer dan het fysieke herstel. Het is wennen om in een ‘nieuw’ lijf te leven. Ik ken nog steeds het verlangen om terug te grijpen naar oud gedrag omdat dit veilig voelt. 30 jaar eetstoornis is niet in één keer ongedaan gemaakt. Dat laat sporen na. Gelukkig heb ik fijne mensen om me heen die me blijven steunen. Ik heb weer perspectief en zin in het leven wat nog gaat komen, en dat gun ik iedereen.