Wat ik geleerd heb is dat het niet alleen om de eetstoornis gaat. Het gaat om de persoon achter de eetstoornis, het gaat om mijn dochter.
In 2016 kregen wij als ouders samen met onze dochter de uitslag van haar onderzoek, anorexia nervosa was de diagnose. En daar sta je dan. Met wat algemene informatie werden we naar huis gestuurd en op de wachtlijst geplaatst omdat er niet direct hulp beschikbaar was.
Eenmaal thuis ging het gigantisch mis. Er was veel strijd, angst en paniek in die eerste periode van onduidelijkheid en onzekerheid. We wisten als ouders niet hoe we hier mee om moesten gaan waardoor we in een soort van vrije val terecht kwamen. De eetstoornis is in deze eerste periode van wachten heel veel groter geworden, en de weg naar herstel daardoor ook veel langer. Leren omgaan met een eetstoornis of met eetgestoord gedrag en met alle emoties daaromheen leek in het begin onmogelijk voor ons. Vooral omdat er op dat moment nog geen professionele hulp beschikbaar was. Wat hadden we graag wat concrete handvatten gehad. Niet om het snel te kunnen oplossen, maar wel om de (crisis)situatie te kunnen stabiliseren.
Inmiddels zijn we ruim 4 jaar verder en gaat het heel erg goed met onze dochter en met ons als gezin. We hebben leren omgaan met de eetstoornis. Wat ik geleerd heb is dat het niet alleen om de eetstoornis gaat. Het gaat om de persoon achter de eetstoornis, het gaat om mijn dochter. Over haar gevoelens en gedachten. Het gaat over emoties, weer in contact komen met elkaar en het in contact brengen met elkaar. Het gaat over gezien worden.
Als vrijwilliger bij stichting Kiem help ik andere ouders bij hun strijd tegen eetstoornissen door mijn ervaringen te delen. Hiervoor hebben wij onder andere de EHBE-oudergroep opgestart. In de EHBE-oudergroep is het doel om in eerste instantie de situatie rondom de eetstoornis te stabiliseren door ouders of naasten meer in hun kracht te zetten. Vooral bij een lange wachttijd is dit van cruciaal belang.
Lees hier de handleiding voor ouders